De groene zeeschildpad behoort samen met de lederschildpad tot de grootste schildpadden die in de zee rondzwemmen. Dit doen ze al miljoenen jaren. Hij leeft vooral in de warme wateren rondom de evenaar.

De zeeschildpad is een grazer. Met zijn zaagvormige, keiharde bek schuurt hij delen van planten af en eet ze op. Van alle reptielen is de zeeschildpad de enige die geen tanden heft.

Veel schildpadden die in zee leven, eten kwallen of kreeftachtigen. Maar alleen de jinge groene zeeschildpad eet dat ook. De volwassen groene zeeschildpad eet vrijwel alleen zeegrassen, verschillende wieren en algen. Dat vinden ze lekker.

Een vrouwtjes zeeschildpad keert naar het strand terug waar ze zelf is geboren. Dat doet ze om daar zelf eieren te leggen. Daarvoor moet ze vaak duizenden kilometers terug zwemmen. Ze weet de weg vanzelf.

De zeeschildpad komt alleen op land om eieren te leggen. Ze legt er wel 100 tot 200 keer per keer. Wist je dat de temperatuur van de eieren bepaalt of de jonge schildpadden mannetjes of vrouwtjes worden? Als de eitjes uitkomen, kruipen de kleine baby schildpadjes zelf richting zee.

Een zeeschildpad kan wel 100 jaar oud worden. Er zijn zeven verschillende soorten.

De zeeschildpad kan niet even met een borstel zijn schild schoon maken. Maar hoe doet hij dat dan wel?

Daarvoor is er hulp van andere vissen nodig. Sommige vissen eten de algen van het schild op. Vaak zijn dat zogenoemde "doktersvissen".

Alleen mensen maken plastic. Alleen mensen gooien plastic weg. Let maar eens op hoe onze stranden er naar een zomerse dag uitzien. Overal zie je afval waartussen veel plastic ligt. In sommige landen zijn de mensen nog makkelijker. Ze gooien al hun rotzooi (en dus ook het plastic) in de rivier. En waar komt de rivier in uit? Juist in de zee.

Plastic zakjes drijven vervolgens de oceaan in. Deze plastic zakje lijken in zee op kwallen. Soms denkt een zeeschildpad dat zo'n plastic zakje een kwal is en eet hem op. Daardoor komt er levensgevaarlijke troep in de maag van de zeeschildpad.

Grote zeeschildpadden hoeven van bijna niets bang te zijn. Het schild is zo hard en taai, dat het hen goed bescherm. Maar de haai heeft zulke sterke kaken en scherpe tanden dat hij welk de zeeschildpad als een lekker hapje kan opeten.

De babyschildpadjes die op het strand zijn geboren en hun weg naar de zee proberen te vinden, hebben het moeilijk.

Aan de waterkant liggen de vijanden al op de loer. Ze weten dat de schildpadjes uit hun eieren komen. Vogels, krabben en andere dieren hebben ze maar voor het uitkiezen. Het is omdat er zoveel eieren worden gelegd, maar anders zou er niet één babyschildpadje veilig de zee bereiken.